Het gras dat bij de buren altijd groener is was echt gras. Tegenwoordig heb je ook kunstgras. Dat is niet alleen een hele kunst om te maken, het is ook een kunst om op te spelen. Vooral uitglijden gaat moeilijk. Dat lijkt positief, maar sporters willen juist graag uitglijders kunnen maken.

Om dat te verbeteren zitten er bolletjes in. Niet van die harde die pijn doen, maar van rubber. Sommige fabrikanten hebben die bolletjes gemaakt van oude autobanden waar stoffen inzitten die fijn zijn om mee op asfalt te rijden maar niet zo fijn zijn om met je korte broekje overheen te glieren.
Daarom zijn nu sporters opgestaan die voorlopig hun gevoelige delen niet meer willen blootstellen aan zo’n moderne mat. Dat zijn
Kunstgrasweigeraars

Digitale inlichtingendiensten hebben het niet makkelijk: iets gericht onderzoeken zal nog wel lukken maar wat doe je met iets wat je niet ziet? Waarvan je baas later zal zeggen: “heb je dat niet gezien dan?”
Na lang nadenken hebben ze een voorbeeld uit de visserij nagemaakt: daar wordt met grote gewichten de hele zeebodem ondersteboven geploegd en alle beestjes die daar van schrikken verdwijnen in een groot net. Boven water worden de lekkere vissen meegenomen en wat er van de anderen over is plenst weer overboord.

Toch blijkt dat niet zo makkelijk te zijn: je kan wel een miljard informatiepakketjes per seconde opvissen maar wat doe je er dan mee? Tegen de tijd dat dat je snapt waar het over gaat is de conversatie al weer over.
En de lekkerste pakketjes zijn een soort schelpdieren: als je ze gevangen hebt moet je ze ook nog openbreken. Nog erger voor de digitale speurneuzen is dat sommige diensten alle berichten stevig inpakken. Dan kun je na een week lang digitaal wrikken lezen dat de rookworst van de Hema zo lekker was. Lekker dan.

Is het daarom zo moeilijk om personeel te werven voor
Sleepnetspionage