Digitale inlichtingendiensten hebben het niet makkelijk: iets gericht onderzoeken zal nog wel lukken maar wat doe je met iets wat je niet ziet? Waarvan je baas later zal zeggen: “heb je dat niet gezien dan?”
Na lang nadenken hebben ze een voorbeeld uit de visserij nagemaakt: daar wordt met grote gewichten de hele zeebodem ondersteboven geploegd en alle beestjes die daar van schrikken verdwijnen in een groot net. Boven water worden de lekkere vissen meegenomen en wat er van de anderen over is plenst weer overboord.

Toch blijkt dat niet zo makkelijk te zijn: je kan wel een miljard informatiepakketjes per seconde opvissen maar wat doe je er dan mee? Tegen de tijd dat dat je snapt waar het over gaat is de conversatie al weer over.
En de lekkerste pakketjes zijn een soort schelpdieren: als je ze gevangen hebt moet je ze ook nog openbreken. Nog erger voor de digitale speurneuzen is dat sommige diensten alle berichten stevig inpakken. Dan kun je na een week lang digitaal wrikken lezen dat de rookworst van de Hema zo lekker was. Lekker dan.

Is het daarom zo moeilijk om personeel te werven voor
Sleepnetspionage